Verhalen
Het was een zonnige dag in mei, ik liep richting een bos gebied. Onderweg naast het pad waren wilde bloemen in volle bloei en in een dance met de zon. Normaal pluk ik nooit bloemen maar ik zag dat mijn hand ging richting een bloem om deze te plukken. Het leek alsof ik keek naar een slow motion gebeurtenis. Ik hoorde een interne stem die tegen mij zei:
Waarom zou je de bloem weghalen van zijn context voor een moment van plezier en omdat je deze wilt hebben? Je weet dat als de bloem geplukt is dat wat nu met de bloem is niet gaat blijven en deze heel snel dood gaat. Maar waarom zou je dat dan doen?
Dat was een (start) overweging om te beginnen met meer waarnemen van hoe iets functioneel is in de natuurlijke context ervan. En om dit weg te halen uit deze functionaliteit is geen respect.
De tuinman
Mijn favoriete Engelse tuinman vertelde iets wat me een nieuw inzicht gaf over de kwaliteit respect.
Hij zei dat je als tuinman/vrouw kunt weten wat jij wilt met een tuin, maar dat het belangrijk is dat een tuin ook uitvindt wat hij wil. En vervolgens ontmoet je elkaar ergens in het midden.
Dit zegt me zoveel over respect hebben voor de dingen waar je mee omgaat. Het zegt me dat tuinieren geven en nemen is, dat tuinieren een wisselwerking is, dat een tuin ook een eigen leven heeft dat gerespecteerd moet worden. Het zegt me ook dat een mens niet het middelpunt is van alles, maar dat een mens zijn/haar leven deelt met alles wat zich in zijn/haar omgeving bevindt.
In dit voorbeeld gaat het over tuinieren, maar het kan ook over andere dingen gaan, een huisdier, een partner, de planeet.
Als je leeft met respect voor wat jouw leven deelt, wordt je zelf kleiner, maar je wereld wordt zoveel groter!
Een verhaal over respect en onze tuin
Al kwetterend bakent een roodborstje zijn territorium af
Een grote libelle zocht afgelopen zomer in haar territorium naar vliegjes
’s Avonds scheren vleermuizen rakelings langs ons heen door hun territorium op zoek naar voedsel
En dat allemaal in wat wij onze tuin noemen
De mussen en merels foerageren hier elke dag
Een egel zoekt hier een plek om te overwinteren
Een eekhoorn is aan het verkennen of dit zijn territorium kan worden
De steenmarter moet hier ook ergens leven, want hij heeft zich al één keer laten zien
En dat allemaal in wat wij onze tuin noemen
Deze tuin is helemaal niet van ‘ons’
Het is een ecologie waar vele levens hun thuis vinden
En waar wij een onderdeel van mogen zijn
Enkele weken geleden ging ik oppassen bij een gezin waar ik een paar keer eerder was geweest.
Het is een druk gezin, met een zieke en overwerkte vader thuis en drie jonge en energieke jongetjes in de leeftijd van 4 tot 10 jaar.
De vader voelde zich die dag duidelijk niet goed en daarom stelde ik bij binnenkomst voor om buiten te gaan spelen, maar de vader zei dat zowel de kinderen als de katten binnen moesten blijven en hij voerde allerlei redenen aan die ik niet zo goed kon volgen.
Doordat ik de laatste maanden veel bezig ben geweest Respect te begrijpen, was ik tot het inzicht gekomen dat respect onder andere te maken heeft met dingen toelaten en er geen oordeel over hebben. In dit geval dus niet oordelen naar wat ik denk hoe het zou moeten zijn, maar remedie bieden waar mogelijk. Ik kon de situatie immers niet veranderen en neutraal blijven kon ik wel proberen.
Dat lukte nu wonderwel. Iets in mij vond het maar een vreemde situatie (en enkele maanden eerder had ik er waarschijnlijk van alles van gevonden), maar het lukte dat los te laten en er het beste van te maken; we verzonnen spelletjes en hadden het leuk, tot we naar buiten konden omdat twee jongens naar voetbal gingen.
De vader klaagde nog over eerdere oppassers en in mijn pas gevonden staat van neutraliteit bedacht ik me dat ik er niets mee hoefde doen, en dat hij het misschien nodig had dat er iemand luisterde.
Toen ik later thuis was, constateerde ik dat soortgelijke voorvallen mij vaak energie kostten en dat het meestal enige tijd duurde om ze te verwerken.
Dit keer was dat niet het geval.
Water
Tijdens een wandeling in Polderpark Cronestein zag ik ergens zomaar een kinderwandelwagen staan.
Geen mens in de omgeving te bekennen, wat een vreemde gewaarwording was.
Na een kort stukje lopen, zag ik een klein jongetje dat bij een waterdrinkvoorziening met zijn handjes in het water bezig was. Een stukje achter hem stond zijn vader heel rustig te staan. Zonder iets te doen, zonder te wachten stond hij daar en liet het jongetje helemaal zijn gang gaan.
Ik liep er met een grote boog omheen om niet te storen en bleef op een afstandje staan om te kijken naar dit bijzondere tafereeltje.
Het enige wat het jongetje deed was met zijn handjes bewegen in het water. Geen geluiden, niks extra’s uitproberen. Het was als een eenheid tussen het water, zijn handjes en hemzelf.
Een ervaring met de essentie van water in totale overgave, tijdloos. Zo simpel.
In het polderpark Cronesteyn, maak ik regelmatig vroeg in de ochtend een wandeling. Het is er dan nog rustig. Er is een pad dat loopt naar een plek, waar een eilandje zich in het water bevindt. Het is er een waar paradijsje voor reigers en dit jaar ook voor lepelaars die hoog in de bomen die bekleed zijn met klimop nestelen. Verder broeden er in het voorjaar talloze ganzen en kleine vogeltjes. Het is een magisch plekje. De bodem is in deze tijd van het jaar bedekt met daslook. Die hebben heel puntige bladeren die voor de bloemen opkomen. Omdat het bosgrond is liggen er veel droge bladeren van de herfst en winter. De blaadjes van de daslook prikken hier in hun groei recht doorheen en hun groei wordt er niet door belemmerd. Echter de dorre boomblaadjes hebben stevige nerven. En de blaadjes van de daslook kunnen zich daar niet van ontdoen. Op de hoogte waar ze ingesloten worden is het blad van de daslook in elkaar gevouwen. Als ik daar loop bevrijd ik ze van hun beknelling. Ik keek naar mijn handen, die dit konden doen en was onder de indruk van het prachtige van de hand met de vingers die zoiets eenvoudigs met het grootste gemak kunnen doen. Op zo’n moment zie je even iets heel anders en iets nieuws.
