Niet lang geleden deed ik boodschappen in een supermarkt. Met de boodschappen in het mandje op wielen sloot ik me aan in de rij voor de kassa. De mand stond op de grond en ik wachtte op mijn beurt om de boodschappen op de lopende band te leggen. Voor me stond een jonge man, een beetje een flamboyant verzorgd type.  Hij sprak mij in het Engels aan en vroeg me of hij mijn boodschappen op de band mocht leggen. En meteen voegde hij eraan toe, dat ik dat ongetwijfeld zelf ook wel kon, wat ik direct beaamde.  Hij zei dat het hem  plezier deed iets extra’s te kunnen doen, waarop we allebei moesten lachen. Ook voor de kassière werkte dit aanstekelijk. Niet te vergeten de mensen er omheen. De vrolijkheid verspreidde zich als warmte om ons heen.

Zo’n prettig gevoel blijft als een warm vuurtje een hele tijd bij je.

Jaren geleden reed ik in een oude Renault, die ik gekregen had van de vader van een goede vriend. Zijn hele familie had al in de auto gereden en niemand wilde hem- het was nog net geen oldtimer. Ik was dol op de auto, ook al begon hij bij stukjes en beetjes uit elkaar te vallen en had ik op een gegeven moment een schroevendraaier nodig om de achterklep te openen.

Op een dag stond ik aan de rand van de stad waar ik woonde , te wachten tot het verkeerslicht groen zou worden. Toen ik het kruispunt overstak, kwam er van de andere kant precies eenzelfde model auto mij tegemoet, in een andere kleur. Op het moment dat wij elkaar passeerden , zwaaiden de andere bestuurder en ik met grote gebaren en grote grijnzen naar elkaar.

Die grijns bleef nog lang op mijn gezicht zitten. Zelfs als ik nu aan het moment denk, word ik blij.

Enige tijd geleden fietste ik ’s avonds terug naar huis.

Bij een lastig kruispunt moet ik altijd goed uitkijken, omdat iedereen daar meestal oversteekt zonder met andere fietsers rekening te houden.

Niet deze keer; er kwam gelijktijdig een andere fietser van links aan en hij keek mij aan (wat op dat uur zelden gebeurt) , stopte, lachte vriendelijk naar mij en maakte een hoffelijk gebaar dat ik door kon fietsen.

Als in een wolk fietste ik verder.

Op een zonnige dag was ik in de auto onderweg met een oude dame in haar woonplaats. Op een onverwachte plek, midden in een bocht, werden we gemaand te stoppen. Een jonge vrouw met een kinderwagen vol kleine kinderen stak over. Nu zijn er wel vaker klaar-overs actief bij een basisschool, maar hier was geen school en het was 11 uur ’s morgens. Verbaasd keken wij toe hoe er nog een vrouw met een rood hoofd kwam aangesneld, weer met een wagen vol kleine kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd. Toen ook zij veilig was overgestoken draaiden de  twee klaar-overs zich om naar de wachtende automobilisten, met een brede lach gebaarden ze naar ons dat we door konden rijden.  Het bleken stoere jonge wegwerkers te zijn die hun pauze hadden onderbroken om deze twee vrouwen (ongetwijfeld medewerkers van een kinderdagverblijf) te helpen.

Toen ik voor mijn werk , dik ingepakt tegen de kou, voor de ingang van het gebouw waar ik moest zijn stond, hoorde ik links van mij plotseling een heldere stem zeggen: “Ik wens u een hele goede morgen!”

Verbaasd keek ik naar waar de stem vandaan kwam en zag een oudere man op een bank zitten. Ik bedankte hem.

“Ja, “zei hij, “Ik heb mijn goede daad van vandaag gedaan!”

Een oude buurvrouw uit de flat waar ik woon, vertelde mij haar verhaal:

Al dagenlang waaide er een stormachtige wind door de stad, maar de voorraden waren op en mijn buurvrouw besloot het er op te wagen en naar de supermarkt te gaan. Toen zij tussen twee hoge gebouwen moest oversteken, kwamen de windvlagen zo hard aanzetten dat zij niet verder kon lopen. Aan de overkant was een ROC, en twee meisjes zagen het gebeuren. Zij staken over en sloegen ieder aan een kant een arm om haar middel. Zo werd de buurvrouw gestut en gedrieën konden ze de storm trotseren.

Als postbode liep ik in oude wijken van het centrum van de stad. Langs het Singel reed altijd een stroom auto’s en ik was gewend aan het geluid van voortdurend voorbijrazende auto’s. Die keer hoorde ik een hoop getoeter en zag dat de stroom gestagneerd was.

Er stond een auto voor het zebrapad.

Dichterbij gekomen kon ik de gezichten van de inzittenden zien; met spanning en plezier volgden ze het trage oversteken van vijf eenden. Ze liepen keurig achter elkaar over de witte strepen.

Deze eenden kregen het voor elkaar dat er even werd stilgestaan.

Mijn man is overleden aan het begin van de Corona Pandemie, dus alle beperkende maatregelen waren nog van toepassing en ik ontmoette weinig mensen.

Twee maanden later vierde mijn zus haar verjaardag met een klein gezelschap; weinig familie en een paar goede vriendinnen.

Toen een oude vriendin van haar binnenkwam, stapte zij meteen op mij af en zei dat ze het zo erg voor mij vond en gaf mij een welgemeende (en verboden) omhelzing.

Het was zo verwarmend en zo gemist; ik dronk haar warmte in.